شماره سوم . بهار ۱۴۰۰
همراهان این شماره:
پرویز دستمالچی، علیرضا آرام، فرنگیس بیات، امین سوفیامهر، سیاوش دانشور، پویا موحد، سروش آریا، محمد محبی، محمد ایزدی
اسلام سیاسی یعنی مبارزه برای تشکیل یک حکومت (ارگان ادارهٔ امورعمومی جامعه) با ایدئولوژی اسلامی برای اجرای احکام و موازین شرع «مقدس». از نگر پیروان اسلام سیاسی قوانینی که انسان باید بر اساس آن‌ها زندگی خود، جامعه و حکومت را سازماندهی کند، همگی از پیش روشن و خداوند آن‌ها را «نازل» کرده است، پس نیازی به قانون‌گذاری مستقل از سوی انسان وجود ندارد، باید همان حدود الاهی را اجرا و در محدودهٔ آن زندگی کرد.
جنگ ایران و عراق و تأثیر آن بر شکل و درون‌مایهٔ جمهوری اسلامی از سویه‌های کمتر شناخته‌شدهٔ تاریخ پس از انقلاب اسلامی ۵۷ است. جنگ، به مدت هشت سال، تمام سویه‌های جامعه و سیاست را در وضعیت استثنائی نگه داشت؛ وضعیتی که به روح‌الله خمینی
مشهور است که مرحوم محمدحسین طباطبایی گفته بود: «اسلام نخستین قربانی این نظام بود.» اگر تمایز میان اسلام و اسلام‌گرایی را جدی قلمداد کنیم، این جمله رگه‌هایی از حقیقت را در خود دارد. اما آیا اسلامِ مدنظر محمدحسین طباطبایی تنها
یکی از مهم‌ترین خصوصیات نیم‌قرن گذشتهْ قوت گرفتن جنبش‌ها و احزاب اسلام‌گراست. به طور تاریخی، اخوان المسلمین در میان این جنبش‌ها در مصر و بعضی کشورهای مسلمان دیگر پیشتاز بوده است. تلاش اسلام‌گرایان، معمولاً، این است که در وطن
علی خامنه‌ای، رهبر کنونی جمهوری اسلامی، بیش از هر کسی از سید قطب، ایدئولوگ اسلام‌گرای مصری (۱۹۶۶ – ۱۹۰۶)، تأثیر گرفته است. خامنه‌ای برخلاف روح‌الله خمینی یا حسینعلی منتظری فقیهی تمام‌عیار و متعارف نبوده است. آثار فقهی چندانی ندارد و
آن دسته از باشندگان انقلاب ۵۷ که از قدرت محروم ماندند و مغضوب حاکمیت شدند، چند سالی است که به جای اعتراف به اشتباه خود، مشغول فرافکنی و جعل کلیشه‌های عجیب و غریب‌اند؛ از جمله اینکه روح‌الله خمینی و یارانش به آن‌ها خدعه زدند
عبدالکریم سروش از دههٔ ٧٠ خورشیدی تا کنون در صدر جریان نواندیشی دینی بوده است. در مواقعی، اساساً، این جریان را با نام او و پیچ‌‌های مسیر فکری‌اش بازشناسی کرده‌اند. اقبال بین‌المللی به حضورش به عنوان سخنران و مدرس و نیز دریافت جوایزی
در نظر بسیاری از ناظران مسلمان و غیرمسلمانْ اسلام دینی خشن محسوب می‌شود. نویسندگان غربی، تحت تأثیر تعهد عمومی و رایج به «نزاکت سیاسی»،(۱) تلاش می‌کنند بین مسلمانان خشونت‌طلب و مسلمانان صلح‌طلب تمایز قائل شوند و در علت‌یابی
روشنفکری دینی از حیث نام، موضوع و هدف با تهاجم رقیبان مواجه است. در تازه‌ترین منظر از این مناظرهٔ چندین ساله، سروش و ملکیان، چهارم اردیبهشت ۱۴۰۰، به گفت‌وگویی زنده در محیط پررفت‌وآمد مجازی دعوت شدند تا بار دیگر این اختلافِ کهنه
فصل دوم جمهوری با ابراز ناخرسندی گلاکون از ناکامی سقراط در به دست دادن استدلالی قانع‌کننده در برابر چالش تراسیماخوس آغاز می‌گردد. تراسیماخوس در فصل نخست ادعا کرد که «بیدادگری کامل»- یعنی آن بیدادگریِ پیروزمند که بیدادگر بتواند
دراماتیک‌ترین واقعهٔ حیات فلسفی سقراط مرگ او بود. او در سن هفتادسالگی از سوی شهروندان آتن به اتهام بی‌دینی و فاسد کردن جوانان به اعدام محکوم شد. سقراط پس از گذراندن دورانی کوتاه در زندان، که به لطف بختِ ناشی