شماره چهارم . تابستان ۱۴۰۰
همراهان این شماره:
فرنگیس بیات، مهدی خلجی، شهلا شفیق، کاظم کردوانی، بیتا ملکوتی، حمید نوذری
کاظم کردوانی روشنفکر صاحب‌نام و پژوهشگر حوزهٔ علوم اجتماعی، خود در تبعید زندگی می‌کند. تجربهٔ نسبتاً طولانی او از تبعید، چه پیش از انقلاب و چه پس از آن، سرنوشت بسیاری از روشنفکران ایران بوده است. گفت‌وگوی ما از روایت شخصی او از تبعید آغاز شد و سپس به تأملات او بر این تجربه رسید. با وجود تلخی‌های غربت، لحن و کلمات وی سرشار از امید و شور برای کار
شهلا شفیق نویسنده و پژوهشگر علوم اجتماعی چند دهه را در تبعیدی ناخواسته گذرانده است. از سویی داستان‌نویس است و از سوی دیگر جستارهایی پژوهشی دربارهٔ اسلام سیاسی و جنسیت نوشته است. از همین رو او یکی از بهترین راویان تجربهٔ تبعید می‌تواند باشد. آخرین اثر داستانی شهلا شفیق رمانی است به نام «از آینه بپرس» که در سال ۲۰۱۵ در پاریس منتشر شده است. نخست می‌خواهم از تجربهٔ شخصی
درآمد در این نوشته، خلاصهٔ سخن ما این است که تبعید تلاشی است برای مختل کردن یا بازسازی ماهیت مطلقاً سیاسی انسان. در وجه اول، تبعید اجباری، به‌ویژه از سوی نظام‌های توتالیتر، اقدامی است برای از ماهیت سیاسی انداختن انسان
همهٔ فرهنگ‌ها ظرف زمانی و مکانی مشخصی دارند. فرهنگ تبعید در [این] تقاطع و در میان دیگر فرهنگ‌ها قرار دارد. به لحاظ فیزیکی، خارج از سرزمین اصلی‌اش است و به لحاظ عاطفی هم بیرون و هم درون سرزمین. به همین
دولت‌آبادی، حسین. قلعهٔ گالپاها، لندن: نشر مهری، ۲۰۲۰، ۵۰۰ صفحه. رمان قلعهٔ گالپاها، تازه‌ترین اثر حسین دولت‌آبادی، نویسندهٔ ایرانی ساکن فرانسه، را همان‌قدر می‌توان رمان نامید که یک خودزندگی‌نامه. با این حال، این رمان در مجموع در ستایش میهن است.
حمید نوذری یکی از چهره‌ها‌یی است که از دهه‌ها پیش درگیر مسئلهٔ «تبعید» بوده است. اساساً او را با مسئلهٔ تبعید و سروسامان دادن به مسائل تبعیدی‌ها می‌شناسیم. در سی و پنجمین سالگرد فعالیت‌های ایشان، به عنوان «مسئول کانون پناهندگان
یک گروه واتس‌اپی داریم، ما بچه‌های ورودی سال ۷۲ رشتهٔ تئاتر در دانشکدهٔ هنر و معماری تهران. در مصاحبه‌ای گفته بودم من به عنوان یک شاعر و نویسندهٔ مهاجر که تبدیل به نویسندهٔ تبعیدی شده، خودم را به وطنم نزدیک‌تر
«شور کانت برای اندیشهٔ عقلی [در] همان فلسفهٔ او [جلوه‌گر] است، که از طریق آن به مشارکت خود در جنبش تاریخی عظیم [روزگارش] به خوبی آگاهی داشت. فلسفهٔ کانت سیاسی است، زیرا او اندیشه را همچون عنصری از سیاست می‌خواست.
فصل سوم، گفت‌وگوی ناتمام فصل پیشین را دربارهٔ درون‌مایهٔ روایت‌های شاعران از خدایان پی‌می‌گیرد و به بسط این مفهوم می‌پردازد که خداشناسی و دریافتی که
مقدمه آلن بلوم در ابتدای تفسیر خود بر دیالوگ ایون به جمله‌ای در ضیافت کسنوفون اشاره می‌کند که در آن، آنتیستنس می‌پرسد: «آیا تو قبیله‌ای